۲۰ بهمن‌ماه ۱۳۹۴

بیست وهفتمین برنامه سه شنبه های هنوز با عنوان «دید و بازدید عکس های فجیع»، «عکس به من چه می دهد، من از عکس چه می گیرم» با حضور یوریک کریم مسیحی برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی کتاب فروشی هنوز؛ یوریک کریم مسیحی گفت: طرفین جنگ و شرکت کنندگان در جنگ ، چه سربازان و نظامیان باشند و چه مردم غیر نظامی که در واقع قربانیان اصلی جنگ هستند، همه از جنگ آسیب می بینند، اما پرسش اصلی این است آیا آسیب دیدگان روانی از جنگ تنها همین افراد هستند. مردم با چهار نسبت مکانی با جنگ مواجه می شوند و شدت آسیب هایشان نیز معمولا متناسب با همین نسبت ها است، نزدیک، دور، دورتر و جایی دیگر.

او افزود: مردم دسته چهارم ربط مستقیمی به جنگ ندارند، اما از طریق نگریستن به عکس و فیلم جنگ که در اخبار رسمی و غیر مستقیم منتشر می شود در معرض جنگ قرار می گیرند. با پیشرفت فنی عکاسی و امکان ثبت وقایع جنگ، که پیشتر فقط شرکت کنندگان در جنگ امکان دیدنش را داشتند، با انتشار عکس ها گروه بسیاری در معرض آسیب های جنگ قرار می گیرند. عکس هایی که جز اشمئزاز روان و وجدان و اخلاق، مخاطبانش را نیز با پرسشی بی جواب روبه رو می کند: تو برای برانداختن وضعیت هولناکی که عکس نمایانگر آن است چه می کنی؟ پرسشی که اغلب مخاطبان به آسانی از آن می گذرند و سعی می کنند از روبه رو شدن با وجدان و اخلاقشان شانه خالی کنند.

به گفته کریم مسیحی؛ چند دهه قبل، در هنگامه جنگ ویتنام، تصمیم گیران و سیاست گذاران خبرگزاری آسوشیتد پرس برای چاپ کردن یا نکردن عکس راهبی که خود سوزی کرده بود، جلسه مشورتی گذاشته بودند. چنین وضعیتی نه تنها برای روزنامه ها بسیار پیش می آمد که برای تلویزیون نیز که مخاطبانش نامحدود بود و هر لحظه هر بزرگسال و خردسالی می توانست بیننده اش باشد، نیز وجود داشت.

او افزود: سوزان سانتاگ یکی از کسانی است که در زمینه عکس پژوهش های متعددی کرده است و نظرات خوبی نیز در این زمینه ارائه داده، او در دهه ۷۰ گفت: فلاکت های جنگ به لطف تلویزیون به ابتذالی شبانگاهی تنزل پیدا کرده اند. از بس که در تصاویری غرق شده ایم که زمانی از دیدنشان جا می خوردیم و منزجر می شدیم حالا دیگر قابلیت مان را برای واکنش نشان دادن از دست داده ایم. چیزی از همدلی باقی نمانده و به سوی رخوت و بی حسی پیش می رویم.

کریم مسیحی ادامه داد: امروزه به خاطر وضعیتی که در جهان به ویژه خاورمیانه بوجود آمده، هر روز خوراک خوشرنگی برای چشمانمان مهیا می شود. چه این خوراک جسم بی جان طفلکی ایلان کردی باشد افتاده بر ساحلی که بنا بود گذرگاه او و خانواده اش به سرزمین امن باشد؛ چه تن محتضر پسر فلسطینی در خیابان های اسرائیل.

به گفته عکاس؛ جلوگیری از انتشار عکس های فجیع غیرممکن است، مشکل نه عکس است و نه انتشار آن، بلکه مشکل آفرینندگان جرم و جنایت هستند. پرسش این جاست آیا این عکس ها را باید منتشر کرد یا نه؟ آیا انتشار عکس ها کمک به دادخواهی و خون خواهی شان خواهد کرد، آیا عدم انتشار این عکس ها کمک به فراموش شدنشان نیست، آیا پیشگیری از انتشار آن ها زیر پا گذاشتن حقوق مردم برای دانستن نیست؟

کریم مسیحی در پایان سخنانش گفت: میل به تماشای عکس های فجیع موجب بی اعتنایی ما می شود و ابرقدرت ها و کسانی که بنیان داعش و تروریسم را در جهان می گذارند با انتشار این عکس ها مقاصدی را دنبال می کنند که در درازمدت این عکس ها موجب بی تفاوتی مردم نسبت به فجایعی که در جهان رخ می دهد می شود.

او در بخش پایانی سخنانش تعدادی از عکس های تاثیر گذار را به نمایش گذاشت و درباره آن ها توضیحاتی به حاضران داد.