این نمایش اثری دراماتیک و به معنای واقعی غیرتخیلی است. پناهنده‌ها از پاکستان، افغانستان، الجزایر، سومالی، اریتره، عراق، لیبی،مغرب و هائیتی و بسیاری کشورهای دیگر هستند و دیگر آینده‌ای برای خود نمی‌بینند. میلیون‌ها تن (چند میلیون؟ نمی‌دانیم) مهاجر نامیده می‌شوند و تنها یک دغدغه دارند: خود را به اروپا برسانند. این چند سال اخیر اروپا به وحشت افتاده است.

عقیدۀ اغلب مردم و سیاستمداران متعهد براین است که آن‌ها حدود ۸۰ میلیون انسانند که در مناطق جنگ‌زده زندگی می‌کنند و در واقع حق دارند که خواهان حمایت‌های بین‌المللی، از قبیل پناهندگی سیاسی، باشند. اما اکنون مرزها اندک اندک بسته شده‌اند و همه جا سیم‌ خاردار کشیده‌اند. اروپا گویا تسلیم این وسوسه شده که از ارزش‌های خود کوتاه بیاید. این نمایش یک تراژدی‌ انسانی است که در مقابل چشمان ما رخ می‌دهد، اما حداقل یک هدف مهم دارد: در هم شکستن حصار بی‌تفاوتی.