در اوایل قرن بیستم، هنر و نهادهای آن از موضعی با حال‌و‌هوای دموکراتیک و برابری‌طلبانه در معرض حمله قرار گرفتند. انگارۀ برخورد با آثار هنری به منزلۀ اشیای مقدس مورد انتقاد قرار گرفت و در نتیجه آثار هنری صرفاً شیء تلقی شدند. بوریس گرویس، نظریه‌پرداز نامدار هنر، می‌گوید این امر به شکل‌گیری «رئالیسم مستقیم» انجامید :هنری که مولد اشیاء نیست بلکه مولد اعمالی است که دوام نخواهند داشت. اما اینک بیش از یک قرن است که از پی هرگونه پیشروی در این مسیر(رئالیسم مستقیم)، به سرعت وسایلی جدید برای حفظ تمایزمندی هنر پدید می‌آید. گرویس در این اثر مهم طرحی از پارادوکس‌های ناشی از این تنش ارائه می‌کند و مثلا به بررسی هنر در عصر محیط بدون شیء یعنی اینترنت می پردازد.