به‌نظر می‌رسد که هستی ما دوگانه است: ذهن و جسم، گوشت و روح، تحرک و تفکر. وقتی در دفتر کار یا اتاق مطالعه‌مان هستیم، «کارگرانی ذهنی» هستیم که جسمی زائد داریم؛ وقتی هم که در باشگاه ورزشی هستیم، حرکات کششی می‌کنیم، می‌دویم و وزنه می‌زنیم، ذهن‌مان بی‌کار است. نویسنده این دوگانه‌انگاری را زیر سؤال می‌برد و معتقد است که با ورزش کردن هم می‌توان جسم‌ را پرورش داد و هم ذهن‌ را. اگر ورزش را با تفکر توأم سازیم، می‌توانیم وجودی یکپارچه بیابیم.